Υπεραστικοί
Ρουά ματ (ε7)
Απ' το τζάκι του μπροστά ο αφέντης, χρόνια, χορτασμένος μ' ακουμπά, δίπλα στ' άλλα πιόνια. Μες στη μαύρη μου στολή, χιλιοφορεμένη, μια "βεγγαλική" ζωή τρέμει κι υπομένει
Πίσω μου ο βασιλιάς τρίβει την κοιλιά του. Κρέμεται ο μπουνταλάς στη βασίλισσά του. Δύο αξιωματικοί δίπλα στ' άλογά τους, σε δυο πύργους κρύβουνε τη λιγοψυχιά τους. Μπρος μου έχω το θάνατο, τον αφέντη πίσω, τον λευκό μου αδερφό πρέπει να νικήσω. Μες στην άσπρη του στολή, χιλιοφορεμένη, πιόνι στην παρτίδα αυτή, τρέμει κι υπομένει. Πίσω του άλλος βασιλιάς τρίβει την κοιλιά του. Κρέμεται ο μπουνταλάς στη βασίλισσά του. Δυο λευκοί αξιωματικοί στ' άσπρα τ' άλογά τους, σε δυο πύργους κρύβουνε τη λιγοψυχιά τους. Βήμα βήμα αντικριστά, πιόνια γεννημένοι, για ένα μάτσο μπάσταρδους πάμε για χαμένοι. Ξένα τα τετράγωνα, μαύρα κι άσπρα ξένα, για το βιος του βασιλιά πέφτουμε ένα ένα. Σκέψου να αλλάζαμε τούτους τους κανόνες. Το χορτάτο βασιλιά βάλτε στους στρατώνες. Πύργοι κι αξιωματικοί κι η βασίλισσά μας να 'ναι πρώτοι στη γραμμή για την αφεντιά μας. Κι όταν οι αφέντες μας πρώτοι φαγωθούνε, τη στολή θα βγάλουμε και θα ενωθούμε. Τα μεγάλα τζάκια τους σβήνουν στην ορμή μας, οι καρποί του μόχθου μας να 'ναι όλοι δικοί μας. Σ' όλα τα τετράγωνα, σ' όλα, μαύρα κι άσπρα, των τυράννων θρύψαλα κάνουμε τα κάστρα. Των αστών θα κάνουμε θρύψαλα τα κάστρα.
