Το 1936 ο Σεργκέι Προκόφιεφ αποδέχεται την πρόταση της διευθύντριας του παιδικού θεάτρου της Μόσχας να συνθέσει ένα μουσικό παραμύθι που θα πρέπει να βοηθήσει τα παιδιά να καταλάβουν και να αγαπήσουν τη μουσική. Έτσι λοιπόν δεν διστάζει να θέσει τη μουσική του εξ’ ολοκλήρου στην υπηρεσία του κειμένου, ώστε να προκαλέσει τους κατάλληλους συνειρμούς στο παιδικό του ακροατήριο. Κάθε όργανο της ορχήστρας αντιστοιχεί σε ένα χαρακτήρα του παραμυθιού. Τα έγχορδα συμβολίζουν τον Πέτρο, το φλάουτο το πουλί, το όμποε την πάπια, το κλαρινέτο τη γάτα, το φαγκότο τον παππού, τα κόρνα τον λύκο, τα κρουστά τους κυνηγούς. Επιδίωξη του συνθέτη είναι να δημιουργήσει μια πραγματική απλή και κατανοητή μουσική, που οπωσδήποτε δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά, διατηρώντας ταυτόχρονα όλα τα χαρακτηριστικά του μουσικού του ύφους. Η τεράστια δημοτικότητα του έργου σε συνδυασμό με τις μεταφράσεις του παραμυθιού σε πολλές γλώσσες – το κείμενο του οποίου γράφτηκε από τον ίδιο το συνθέτη – σύντομα καθιέρωσαν το έργο στην παγκόσμια μουσική φιλολογία.
