1 χρόνος πριν συμπληρωθούν 50 χρόνια από την επέτειο της λαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η αγωνιστική παρακαταθήκη του αντιδικτατορικού αγώνα και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στην ανοιχτή, φασιστική, αμερικανοΝΑΤΟική, απριλιανή δικτατορία, και η συνεπής - αλύγιστη στάση των χιλιάδων εργαζομένων, νέων, γυναικών στις εξορίες, στα μπουντρούμια των φυλακών και στα βασανιστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, παραμένουν οδηγός και έμπνευση για τον δικό μας σημερινό, καθημερινό βηματισμό.
Έμπνευση που γίνεται αγώνας όπως η πρόσφατη απεργιακή
κινητοποίηση στις 9 Νοέμβρη, οι μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις, και εδώ στο
νησί της Σάμου, για την υπεράσπιση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, την
ενίσχυση της λαϊκής πάλης για μόρφωση και εργασία με ανθρώπινες συνθήκες, μέτρα
προστασίας της υγείας και της ζωής του λαού, ελεύθερο χρόνο, εισόδημα για
αξιοπρεπή ζωή, για την απόρριψη κάθε αντεργατικού – αντιλαϊκού νόμου, για την
εναντίωση στο θεσμικό πλαίσιο διώξεων και καταστολής των εργατικών-λαϊκών
κινητοποιήσεων, για την καταδίκη κάθε αστικού κόμματος και κυβέρνησης, που, με
το μαστίγιο ή το καρότο, στερούν από τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους
τον πλούτο που παράγουν.
Τι μας διδάσκει όμως το
Πολυτεχνείο και η αντιδικτατορική πάλη; Τι πρέπει να μείνει στη νέα γενιά που
ακολουθεί και πώς συνδέεται ο αγώνας του τότε με τον αγώνα του σήμερα;
Το πιο σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι σίγουρα ο ηρωικός φοιτητικός και εργατικός-λαϊκός ξεσηκωμός του
Πολυτεχνείου δεν ήταν ουρανοκατέβατος. Ήταν το αποκορύφωμα της
αντιδικτατορικής πάλης του λαού και της νεολαίας από την πρώτη στιγμή που
επιβλήθηκε το πραξικόπημα την 21η Απριλίου του 1967. Κι έχει αξία
εδώ να πούμε ότι ήταν ένα πραξικόπημα,
μία στρατιωτική δικτατορία που ήταν ανάγκη του ίδιου του συστήματος του
καπιταλιστικού ώστε να διαιωνιστεί και να θωρακιστεί σε μία περίοδο που το ίδιο
το κράτος του αστικού κοινοβουλευτισμού είχε εξαντλήσει τις δυνατότητές του να
χειραγωγήσει και να ενσωματώσει τις εργατικές και λαϊκές μάζες.
Και έχει αξία να δούμε την ιστορική πείρα όλου του 20ού αιώνα
πώς οι διάφορες μορφές της εξουσίας των αστών, που στόχο έχουν την καταστολή
και την εκμετάλλευση των εργαζομένων και του λαού για τη διαιώνισή τους,
εναλλάσσονται σε αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, στρατιωτικές και μη
δικτατορίες, φασισμό-ναζισμό και αλληλοτροφοδοτούνται. Με πάντα, επίσης, κοινό
χαρακτηριστικό το ανελέητο κυνήγι όσων σηκώνουν κεφάλι, αγωνιστών εργαζομένων,
αγροτών, φοιτητών, μαθητών που μπορεί να θίξουν την ισορροπία αυτής της ταξικής
εκμετάλλευσης.
Η πάλη όμως ποτέ δεν σταματά. Όποιο προσωπείο κι αν φορέσει
το σύστημά τους η νεολαία, οι εργαζόμενοι, ο λαός μας που βιώνει στο πετσί του
την ανέχεια και την καταπίεση θα αντιδράσει. Και θα αντιδράσει βάζοντας μπροστά
ακόμα και την ίδια του τη ζωή όπως έκαναν τότε οι ριζοσπάστες αγωνιστές που
διώχτηκαν πολύτροπα, που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, το φοιτητικό
και το ευρύτερα νεολαιίστικο κίνημα της εποχής που ενώθηκε με τους
εργατοϋπαλλήλους, τους αγρότες κι άλλες λαϊκές δυνάμεις για να πατήσουν κάτω το
φασισμό αλλά και όλες τις λογικές αναμονής που καλλιεργούνταν εκείνο το
διάστημα ότι από πάνω έρχονται οι λύσεις.
Αυτό λοιπόν διδάσκει το
Πολυτεχνείο και η αντιδικτατορική πάλη. Πώς όταν οι εργαζόμενοι έχουμε στο στόμα μας, ακόμα και σε
περίοδο μεγάλων επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων, όχι απλά σαν
σύμβολο αλλά σαν κύριο αίτημα το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», μπορούμε με
σωστό συντονισμό, οργάνωση στα συνδικάτα μας, στους χώρους εργασίας, στις
γειτονιές μας να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας που μας τα ποδοπατάνε αυτοί
που θέλουν να κερδίζουν από τον κόπο μας. Και είναι αυτός ο αγώνας που δεν
σταματάει ποτέ όσο αναδύεται πιο έντονη η σαπίλα αυτού του συστήματος που χωρίς
έλεος κάνει πολέμους, υποδουλώνει λαούς, γκρεμίζει τις ζωές ανθρώπων και
παιδιών δημιουργώντας καραβάνια προσφύγων, σκορπά φτώχεια, πείνα, δυστυχία…
Όσο λοιπόν μας μιλάνε για προσαρμογή μπροστά στο χειμώνα που
έρχεται, αλλιώς θα πεθάνουμε, όσο λοιπόν μας κλείνουν τα φώτα στα σπίτια μας,
όσο θέλουν να μας γυρίσουν στα μαγκάλια για να προχωράει η «πράσινη ανάπτυξή»
τους, όσο θέλουν τους μισθούς μας να καταντήσουν επιδόματα και να ζούμε με
κουπόνια, voucher και pass, να ψάχνουμε στα καλάθια της ντροπής, όσο
ονειρεύονται τις ζωές μας να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, 7 ώρες τη
βδομάδα, όσο θέλουν τα παιδιά μας να «μορφώνονται» με πληροφορίες αχταρμά, όσο θέλουν
να κυνηγούν συναδέλφους μας επειδή διαμαρτυρήθηκαν για το δικαίωμα στην υγεία, τη
στέγη, τη μόρφωση, τη ζωή, εμείς θα
στήνουμε Πολυτεχνεία κι εξεγέρσεις! Θα παλεύουμε οι ανάγκες μας να έρθουν
στο προσκήνιο και να τις κάνουμε πράξη! Θα ενισχύουμε τα σωματεία μας και τους
συλλόγους μας για να ανεβαίνει η οργάνωση και η ανάπτυξη σπουδαίων αγώνων
αντίστασης και αντεπίθεσης. Για αυξήσεις σε μισθούς, για συλλογικές συμβάσεις,
για μείωση στις τιμές των τροφίμων, στο ρεύμα, να έχουμε σπίτια ασφαλή,
συγκοινωνίες φτηνές, σχολεία γερά και λειτουργικά, δρόμους καλούς, νοσοκομεία
και δομές υγείας σύγχρονες με επαρκές προσωπικό κλπ.
Όμως αιτήματα όπως τα παραπάνω δεν μπορούν να μην συνδυαστούν
με τα αντιϊμπεριαλιστικά συνθήματα που ιδιαίτερα αναδείχτηκαν την περίοδο της
αντιδικτατορικής πάλης και του Πολυτεχνείου, κοσμώντας μάλιστα τις δύο βασικές
κολώνες της μαρτυρικής πύλης: «ΈΞΩ ΑΙ ΗΠΑ – ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ». Γιατί ακόμα και τώρα
επιβάλλουν χούντες και δικτατορίες, κάνουν πολέμους για να διαμορφώνουν οι αστοί
τους καλύτερους όρους ώστε να προστατεύουν την κερδοφορία τους! Κι εδώ δε θέλει
κανέναν εφησυχασμό. Όταν βρίσκεσαι στα σαγόνια του καρχαρία με τα μπούνια σαν
χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη με πολεμικές ΝΑΤΟϊκές βάσεις από τη Σούδα ως την
Αλεξανδρούπολη, όταν σου πουλάνε ασφάλεια με δήθεν συμφωνίες (με ΗΠΑ, Γαλλία,
Αίγυπτο, Ισραήλ) και εξοπλιστικά προγράμματα που πληρώνουμε ο φτωχός λαός, όταν
εμπλεκόμαστε ολοένα περισσότερο
διαλέγοντας στρατόπεδο ληστή όπως λέμε στους ανταγωνισμούς μεταξύ ΗΠΑ, ΕΕ και
Ρωσίας, Κίνας τόσο αυξάνουμε τις πιθανότητες να γίνουμε μαγνήτης επιθετικότητας
των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, να αμφισβητείται το να είμαστε αφέντης
στον τόπο μας, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, να γεννιούνται Κυπριακά
δράματα όπως η τουρκική εισβολή το 1974. Γι’ αυτό τα συνθήματα αυτά πρέπει να
πάρουν σάρκα και οστά ξανά και ξανά. Να διεκδικούμε την απεμπλοκή της χώρα μας
από αυτούς τους σχεδιασμούς, μάλιστα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα
αφού τον επόμενο χρόνο στη ΝΑΤΟική βάση της Λάρισας θα φιλοξενούνται δεκάδες μη
επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη με δυνατότητα να επιχειρούν σε Μαύρη Θάλασσα,
Ανατολική Ευρώπη, Ουκρανία ακόμα και Ρωσία και Λευκορωσία. Αντίστοιχα, στο Βόλο
θα σταθμεύουν σε λίγο καιρό ετοιμοπόλεμα ΝΑΤΟικά ελικόπτερα, αλλά και βλέπουμε το
λιμάνι της Αλεξανδρούπολης –εφάμιλλο με αυτό της Σούδας στα Χανιά- να αποτελεί
κόμβο για την προώθηση πολεμικού υλικού και στρατιωτικών δυνάμεων σε Ανατολική
Ευρώπη και το μέτωπο της Ουκρανίας. Κι όλα αυτά με υπογραφές ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ,
ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Πρέπει επίσης να διεκδικούμε να μην αποστέλλονται στρατιωτικές
δυνάμεις και οπλισμός εκτός συνόρων, να κλείσουν οι Αμερικανονατοικές βάσεις.
Πρέπει επίσης και μέσα από τη σημερινή μας διαδήλωση να τονίσουμε την αξία και
να συμπαρασταθούμε στους φαντάρους μας
που βγαίνουν περήφανα στο στρατόπεδό τους και υψώνουν φωνή αντίστασης
υιοθετώντας τα παραπάνω αιτήματα, υπερασπιζόμενοι το δίκιο και την ειρήνη, όπως
το πρόσφατο παράδειγμα του φαντάρου στη Ρόδο, ο οποίος μάλιστα διώκεται ποινικά
από τη διοίκηση, η οποία φυσικά έχει την πλήρη κάλυψη από την πολιτική ηγεσία. Και
τέλος, φυσικά να εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και την στήριξή μας σε πρόσφυγες
και μετανάστες θύματα του ιμπεριαλισμού από όπου κι αν προέρχονται. Να μην
κλείνονται και εγκλωβίζονται στα νησιά μας και σε στρατόπεδα φυλακές.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, τελειώνοντας χαιρετίζουμε για
άλλη μια χρονιά όσους σήμερα είναι εδώ στην πλατεία του Καρλοβάσου που τιμούν
το ουσιαστικό νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου! Όσο και να θέλουν να το
αμαυρώσουν, να το βγάλουν από το κάδρο των σχολικών και φοιτητικών εκδηλώσεων,
των εργατικών αγώνων, να το καταντήσουν ένα ανώδυνο σύμβολο, να διαγράφουν από
τις πύλες το Έξω οι ΗΠΑ-Έξω το ΝΑΤΟ κάνοντας photoshop, εμείς θα το τιμάμε και θα αντλούμε
δύναμη από αυτούς τους σπουδαίους αγώνες των νέων της εποχής, των εξόριστων
αγωνιστών, των εργατών και των αγροτών!
Είμαστε δε, ιδιαίτερα χαρούμενοι που φέτος έχουμε και περισσότερους φοιτητές στο νησί μας που έχουν δώσει το παρόν σήμερα στην κινητοποίηση και θα μεταφέρουν το αγωνιστικό μήνυμά μας και στους συμφοιτητές τους. Για να προτάξουν κι αυτοί τα δικά τους αιτήματα, να δυναμώσει το φοιτητικό κίνημα κόντρα στο Πανεπιστήμιο επιχείρηση, κόντρα στην πανεπιστημιακή αστυνομία που θα προστατεύει τα κέρδη τους, για υπεράσπιση του δικαιώματος στη μόρφωση.
Συνεχίζουμε λοιπόν, προχωράμε μπροστά, δίνουμε ο ένας το χέρι στον άλλον και πέφτουμε στη μάχη για τις ριζικές αλλαγές που απαιτούν οι καιροί που ζούμε! Να μυρίσει συναγωνιστές το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό! Να φωνάξουμε τώρα όλοι μαζί «Του Πολυτεχνείου ο αγώνας ζει, μας δείχνει το δρόμο για την ανατροπή!»
